2.e Ovo, pico, araña

Nome do xogo: Ovo, pico, araña , Carromato,saltachiviñas, etc.
Recordo: Quen me falou deste xogo foi miña nai.  Ela xunto cos seus amigos e amigas xogaban cando eran pequenos.
Tipo e características do xogo: Xogo psicomotor, condición física, cooperativo			Orixe:
Nº de participantes: 9 máximo	Idade: 10 anos	Duración: A que precise			Localización: Lugar onde se poidan sentar
Obxectivos: Desenvolver as capacidades físicas, como a resistencia, o equilibrio, a coordinación e a forza.
Organización do espazo: Colócase a cadeira nunha superficie plana e logo o resto en fila diante da cadeira na posición que se indique nas normas do xogo.
Recursos materiais: unha cadeira
Descrición e desenvolvemento do xogo: Trátase de un xogo de lombas. Bótanse a sortes e fanse os equipos de dos, tres ou catro nenos cada un dos equipos. Con mais é moi difícil xogar. Fai falta una nai: pode ser un neno ou adulto que estea sentado. Os do equipo que apanda póñense en posición de poldro( reclinada a metade superior do corpo formando un ángulo recto con respecto ás pernas) e agarrados uns detrás doutros, formando o facu, de tal xeito que o primeiro teña a cabeza apoiada no colo da nai, o segundo detrás do primeiro coa cabeza entre as pernas deste e o terceiro e cuarto na mesma posición que o segundo. Os membros do outro equipo saltan dun en un enriba dos que están apandando. Os rapaces saben que o que mais lonxe é capaz de chegar ( mais preto da nai),debe facelo en primeiro lugar para deixar sitio aos demais. Estando todos a cabalo, o xefe do equipo de arriba diríalle ao xefe do equipo dos pandadores: “Ovo, pico, araña”, ao tempo que pon as mans semellando un ovo ( cos dedos polgar e índice formando un o), un pico (os dedos nun puño menos o polgar cara arriba) ou unha araña (todos os dedos da man ecorvados e separados entre si imitando o corpo do insecto) e só unha destas figuras e cada ocasión. Se o que esta abaixo acerta, os equipos intercambian funcións; se non, repítese  o xogo con cada equipo apandando ou saltando como lles tocara a vez anterior. A nai fará de xuíz. Se os que saltan non se dan matido no alto ata acabar a xogada, se lles arrastran os pes, se caen perden e apandan. Se os que están abaixo se soltan entre eles, non aguantan o peso e caen perden e seguen apandando .
Adaptacións: Nunha variante  chamada “Picos, porras o tainas” o desenvolvemento sempre é igual, só varía o vocabulario. Noutra que se chama “Churra, monta na burra” o que se fai e saltar e berrar “churra” e una vez que esta encima dicir “montado estou”.				Observacións: